Rozdział 13 - "Zostałam obmacana na wszystkie możliwe sposoby przez Tomlinsona!"

 - Jeśli nie chcesz rozpocząć pierwszego dnia w szkole od marnej reputacji, lepiej nie pokazuj się u mojego boku – oznajmiłam Victorii, kiedy po raz pierwszy przekroczyła wraz ze mną próg swojej nowej szkoły. – I nie mówię ci tego dlatego, że się ciebie wstydzę, czy coś, tylko od pewnego czasu nie jestem postrzegana tutaj najlepiej – uśmiechnęłam się przepraszająco w jej kierunku, na co dziewczyna również odpowiedziała uśmiechem i, żegnając się, ruszyła w kierunku klasy, w której miała odbyć się jej pierwsza lekcja.

      Niestety, wypowiedziane przeze mnie słowa w zupełności zgadzały się z prawdą. Chociaż od imprezy urodzinowej Louis’a minęło ponad tydzień, ludzie ciągle rozpamiętywali wydarzenia, ze mną w szczególności związane, z tamtego dnia, a właściwie jedno z nich – spędzenie Sylwestrowej Nocy przy boku szatyna, w dodatku w jego łóżku. Nie byłoby w tym w sumie niczego nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że podczas tego incydentu byłam w związku z innym chłopakiem, a dokładniej z samym przyjacielem Louis’a. Dzięki temu uczniowie mojego liceum przykleili mi plakietkę z napisem „dziwka”, oczywiście w niedosłownym tego słowa znaczeniu. Również na ulicy, niektórzy mijający mnie przechodnie, spoglądali na mnie z pogardą widniejącą na ich twarzach. Niekiedy naprawdę mnie przerażali. Wówczas miałam ochotę w tempie natychmiastowym udać się do domu, aby następnie zamknąć się w swoim pokoju i już nigdy z niego nie wychodzić.

      Dyrektor ciągle nie wyznaczył terminu mojego zawieszenia, którego przyczyną było dosyć sprytnie przerobione zdjęcie, krążące po szkolnych korytarzach. Oczywiście, tamtej nocy spałam wtulona w ramionach Louis’a, ale ciągle miałam na sobie sukienkę. Ktoś jednak postanowił spłatać mnie i chłopakowi psikusa, więc za pomocą programu do przerabiania zdjęć „zdjął” ją ze mnie, pozostawiając mnie w samej bieliźnie. Znałam już właściwie każdy szczegół tego zdjęcia, gdyż każdego dnia zdobiło ono moją szkolną szafkę. Ile razy bym go nie zdejmowała i wyrzucała do kosza, po chwili ponownie się na niej pojawiało. Powracało niczym bumerang, którego w żaden sposób nie potrafiłam się pozbyć. Za każdym razem, gdy mój wzrok się na nie napotykał, czułam  ból, gnieżdżący się wewnątrz mojego ciała. Wówczas zastanawiałam się, które zdjęcie ujrzał Zayn – prawdziwe, ukazujące mnie w sukience, czy może przeróbkę, na której widniałam w samej bieliźnie?

      Jeśli o Zayn’a chodziło, to od momentu, kiedy się ze mną rozstał, wypowiadając słowa, które ciągle tkwiły w mojej pamięci  - „Zróbmy sobie przerwę”, ani razu go nie widziałam. Obiecałam sobie, że nie będę się temu chłopakowi narzucać, jednak po kilku dniach od naszego rozstania, próbowałam się z nim jakoś skontaktować. Tęskniłam za nim. W dodatku ta tęsknota z każdym dniem coraz bardziej się rozrastała. Nie wydawało mi się jednak, aby on również ją odczuwał, gdyż nie odpisywał na żadne moje wiadomości, ani nie odbierał telefonów, bądź je odrzucał. Chęć ponownego spotkania bruneta, lub chociaż ujrzenia jego twarzy, przybierała na sile, dlatego w mojej głowie rodziła się myśl, aby w końcu udać się do domku, w którym Zayn obecnie przebywał z chłopakami z zespołu. Nie potrafiłam dłużej czekać. Musiałam się z nim koniecznie spotkać w najbliższych dniach.

      Nie tylko z Zayn’em, ale i również z resztą chłopaków chciałam się spotkać. Świadomość, iż wkrótce mieli opuścić mój rodzinny kraj i udać się w trasę koncertową po Ameryce, w pewien sposób mnie przytłaczała. Nawet, jeżeli Zayn nie miał zamiaru do mnie wracać, co równoznaczne było z tym, że nigdy więcej nie miałam spędzać przy ich boku swojego czasu, chciałam ujrzeć tę piątkę, chociażby po raz ostatni w swoim życiu. Moja prośba po części została wysłuchana.

      Pewnego dnia, w trakcie trwania mojej pierwszej wtorkowej lekcji, jaką była matematyka, niespodziewanie do naszej klasy zawitał dyrektor. Poinformował nas, abyśmy podczas długiej przerwy, po trzeciej lekcji, udali się na salę gimnastyczną, nie wtajemniczając nas w jakiekolwiek szczegóły. Odniosłam wrażenie, że podczas przekazywania nam tej informacji, jego surowy, a zarazem smutny, wzrok skierowany był wyłącznie w moją stronę. Inne osoby również to dostrzegły, dlatego co chwilę zerkały na mnie, jakby nie wiadomo czego ode mnie oczekując. Ja tylko siedziałam spokojnie w ławce, z nadzieją, że dyrektor nie wygłosi przed całą szkołą terminu mojego zawieszenia.

      Bojąc się tego, co mogło mnie czekać na sali, pragnęłam, aby kolejne dwie lekcje trwały jak najdłużej. Niestety i one okazały się być przeciwko mnie, dlatego minęły w znacznie szybszym tempie niż zwykły to robić zazwyczaj.

      Nim zdążyłam odetchnąć po moim wzrokowym „spotkaniu” z dyrektorem, znajdowałam się już na samym końcu sali gimnastycznej, nie chcąc się nikomu rzucać w oczy. Opierając się plecami o ścianę, z ramionami skrzyżowanymi na piersiach i wzrokiem wbitym w okno, modliłam się w myślach, prosząc Boga po raz kolejny o to, aby dyrektor nie miał w zamiarze informować innych o moim zawieszeniu. Jeśli rzeczywiście miał to zrobić, pragnęłam w chwili obecnej zapaść się pod ziemię.

      Minuty mijały, a po dyrektorze nie było ani śladu. Młodzież, kompletnie znudzona wyczekiwaniem na to, co w najbliższym czasie miało się tutaj odbyć, zaczęła tak głośno hałasować, że nie byłam w stanie usłyszeć swoich własnych myśli. Uspokoiła się dopiero w momencie, kiedy na salę weszła czwórka chłopaków, z którymi to od kilku dni chciałam się spotkać. Pomimo, iż donośny hałas się uciszył, niektóre dziewczyny wzdychały i piszczały, nie mogąc opanować swoich emocji, związanych z ujrzeniem Harry’ego, Liam’a, Niall’a oraz Louis’a. Zapewne podążyłabym za ich śladem, gdyby tylko wśród nich znajdował się Zayn.

 - Spokojnie, nie zajmiemy wam dużo czasu – usłyszałam donośny głos Louis’a, starającego się przekrzyczeć wszystkich uczniów zgromadzonych w sali. – Nie płacz, nie zrobimy wam przecież krzywdy – zaśmiał się, zwracając w kierunku dziewczyny siedzącej w pierwszych rzędach, której łzy po policzkach ciekły strumieniami. Mnie samej zaś zachciało się śmiać, gdyż tak ogromną obsesję na punkcie innej osoby, uważałam za coś dziwacznego.

 - Wybacz, skarbie, ale dzisiaj niczego dla was nie zaśpiewamy, ani nie będziemy rozdawać autografów – odezwał się Niall, uśmiechając przepraszająco w kierunku jakiejś blondynki, która podskakiwała co chwilę, nie mogąc opanować swojej radości na widok chłopaków.

 - Zapewne każdy z was widział zdjęcia z Sylwestra z moim udziałem, krążące po Internecie – ponownie usłyszałam głos Louis’a. – Wraz z chłopakami chcę was uświadomić, że są one zwykłym fotomontażem – na te słowa dało się usłyszeć kilka śmiechów, które momentalnie rozniosły się po całej sali. Można się było spodziewać takiej reakcji uczniów, gdyż nasze wspólne zdjęcie nie było żadną przeróbką. Oczywiście mówię o tym, na którym miałam na sobie sukienkę – Wierzcie, lub nie, ale nic nie łączy mnie z Ashley Price, prócz zwykłej przyjaźni – wzruszył ramionami, zaś ja sama poczułam jak ponad połowa osób odwróciła się w moją stronę, czekając na moją reakcję. Cholera, skąd oni wiedzieli, że stałam na tyłach, podpierając ścianę? Naprawdę aż tak rzucałam się w oczy?

 - W takim razie dlaczego nie ma z wami Zayn’a? – zapytał któryś z uczniów. – Nie okłamiecie nas. Wszyscy przecież wiemy, że zerwał z nią kilka godzin po tym incydencie – poczułam się urażona tym, że osoba ta nie nazwała mnie po imieniu. – Bo niby dlaczego w Internecie ostatnio ucichło na temat ich związku, a zamiast tego roi się od waszych wspólnych zdjęć? – osoba ta miała na myśli zdjęcia, na których widniałam z Louis’em.

 - Wspólnie pracujemy nad tekstami naszych kolejnych piosenek, więc zarówno Zayn, jak i nasza czwórka, nie mamy czasu na jakiekolwiek spotkania – odpowiedział Lou ze spokojem. – Mówisz o zdjęciach sprzed kilku dni? Tak się akurat złożyło, że podczas mojego spaceru wpadłem na Ash…

 - Zamiast spotkać się ze swoją dziewczyną – wtrąciła się kolejna osoba, nie dając chłopakowi dokończyć zdania.

 - Skąd wiesz, że nie spotkałem się z nią wcześniej? – stwierdzenie to najwyraźniej odrobinę wytrąciło Louis’a z równowagi, gdyż chłopak podniósł ton swojego głosu. – Po pierwsze, fakt, że posiadam dziewczynę, nie oznacza, że nie mogę spotykać się ze swoimi znajomymi. Po drugie zaś, sądzę, że nie powinniście wtrącać się w moje życie prywatne – rzekł oschle, posyłając uczniom gniewne spojrzenia.

 - Louis chce was poprosić o to, abyście dali nam trochę swobody – oznajmił ze spokojem Liam, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela. – Nie jesteśmy tylko i wyłącznie chłopakami, zajmującymi się na co dzień muzyką i tworzącymi zespół, który naprawdę stanowi jedną z najważniejszych rzeczy w naszym życiu. Stanowimy też piątkę nastolatków… - w tym momencie Lou zmierzył chłopaka wzrokiem. – Czwórkę właściwie, którzy poza światem showbiznesu pragną wieść normalne życie, takie jakie wiedzie każdy z was – rozejrzał się po wszystkich, mając prawdopodobnie nadzieję, że uczniowie zrozumieją jego słowa.

 - Dobrze znamy ból spowodowany niemiłymi komentarzami na nasz temat, dlatego chcemy was prosić, abyście dali tej dziewczynie oraz Louis’owi spokój – po raz pierwszy dzisiaj usłyszałam głos Harry’ego. – To już dorosłe osoby, które chyba same wiedzą, jak mają postępować. Może zamiast interesować się ich życiem, zaczniecie większą uwagę skupiać na swoim własnym? – prychnął pod nosem, spoglądając na zdumione twarze uczniów. Najwyraźniej mało kto spodziewał się tego, że ci cudowni chłopcy naprawdę potrafili być bardzo szczerzy względem swoich fanów oraz tych, którzy do nich się nie zaliczali.

      Spotkanie z chłopakami nie trwało zbyt długo. Niall obiecał, że nie rozdadzą żadnego autografu, ale po namowie kilku fanek, wspólnie z trójką przyjaciół, zgodził się je podpisać. Chociaż czwarta lekcja trwała już od kilku minut, nie wszystkim było na nią spieszno. Niektórzy więc specjalnie zostali dłużej na sali, aby tylko nie siedzieć w klasie, słuchając wykładu nauczyciela z danego przedmiotu.

 - Dzięki, Louis – podeszłam do chłopaka, kiedy już znaczna część szkoły znajdowała się na szkolnym korytarzu, bądź w klasach. – Naprawdę nie musiałeś.

 - Domyślam się, że obecna sytuacja musi być dla ciebie ciężka, bo i mnie samemu nie jest z nią łatwo – westchnął cicho. – Nie ma za co, Ash – uśmiechnął się nieznacznie.

      Podczas witania się z pozostałą trójką, miałam ogromną ochotę ich wszystkich uściskać. Powstrzymałam się jednak widząc, że nie wszyscy uczniowie opuścili salę. Nie chciałam bowiem, aby po szkole, oraz poza nią, roznosiły się kolejne plotki, sugerujące, że zdradzam Zayn’a ze wszystkimi przyjaciółmi z jego zespołu. Może i brzmiało to głupio, ale zdawałam sobie sprawę, że ludzie byli do wszystkiego zdolni.

 - Czy z Zayn’em jest wszystko w porządku? – nie pytałam o powód nieobecności tego chłopaka, gdyż domyślałam się, że był on związany ze mną.

 - Ostatnio trudno jest nawiązać z nim jakąkolwiek rozmowę – odpowiedział Louis, rozglądając się po sali oraz uczniach ją opuszczających, jakby w poszukiwaniu kogoś.

 - Całymi dniami przesiaduje w swoim pokoju, a z nami spotyka się tylko w czasie obiadu – rzekł Liam z widoczną troską malującą się na jego twarzy.

 - Próbowaliśmy z nim rozmawiać, ale na nic to się nie zdało, więc pomyśleliśmy, że może ty będziesz w stanie jakoś do niego dotrzeć – oznajmił nieśmiało Niall, uśmiechając się do mnie delikatnie.

      Jeżeli nawet przyjaciele Zayn’a prosili mnie o spotkanie z nim, w najbliższych dniach musiało do niego w końcu dojść. Byłam doskonale świadoma tego, że ciężki humor bruneta był wyłącznie moją winą. Fakt ten w żadnym stopniu nie przyczyniał się do poprawy mojego nastroju, dlatego chciałam to wszystko naprawić.

 - Hej! – z zamyślenia wytrącił mnie głos Louis’a. 

      Wraz z jego przyjaciółmi, odwróciłam się w kierunku szatyna, dostrzegając jak podbiegł do grupki dziewcząt, łapiąc jedną z nich za ramię i odciągając ją tym samym od swoich koleżanek. Była nią Jennifer Frankie – mój wróg numer jeden i zarazem kuzynka Louis’a, przy czym dopiero na urodzinach tego chłopaka dowiedziałam się, że należała ona do jego rodziny.

 - Słucham cię, mój drogi kuzynie – odparła z uśmiechem, z dumą wypowiadając ostatnie słowo, a następnie odwracając się w kierunku swoich koleżanek, które okazały się być zachwycone faktem, że kolegują się z kimś, kto posiada w swojej rodzinie członka najsławniejszego boysbandu w całej Anglii.

 - Oddaj mi swój aparat – rzekł bez cienia emocji, wyciągając w kierunku dziewczyny swoją dłoń.

 - Proszę? – Jennifer wydawała się być zaskoczona zachowaniem swojego kuzyna.

 - Aparat – powtórzył. – Ten, który miałaś na moich urodzinach.

 - Nie masz prawa, aby mi go zabierać – uśmiechnęła się cwaniacko pod nosem, po czym odwróciła na pięcie, chcąc wrócić do swoich koleżanek.

 - Ale za to mam prawo podzielić się twoim słodkim sekretem, o którym, póki co, mam pojęcie tylko ja – na ustach chłopaka pojawił się triumfalny uśmiech.

 - Nie zapominaj, że twój sekret również nie ujrzał jeszcze światła dziennego – dziewczyna ponownie przeniosła wzrok na Louis’a, zakładając ręce na ramionach i wyczekując jego reakcji. Odniosłam wrażenie, że kątem oka, przez kilka sekund, wpatrywała się we mnie.

 - Naprawdę? Mam uwierzyć, że nikt o nim nie wie? – zaśmiał się. – Jestem pewny, że podzieliłaś się nim z przynajmniej jedną osobą i nawet domyślam się z którą – dodał. – To jak? Chyba nie chcesz zdenerwować osoby, na której tak bardzo ci zależy, hm? – uśmiechnął się szeroko, ponownie wyciągając w kierunku Jennifer swoją dłoń.

      Nie miałam bladego pojęcia, o co tej dwójce chodziło. Chłopcy również wydawali się być zaskoczeni obecnie panującą sytuacją, gdyż tylko spoglądali na swoje twarze, wzruszając ramionami. W każdym bądź razie Louis’owi udało się dostać to, czego chciał. Kiedy dziewczyna oddała mu swój aparat, zamienił z nią jeszcze kilka zdań, których nikt z nas nie mógł usłyszeć.

 - Spójrz tylko – Louis zwrócił się do mnie, gdy tylko Jennifer oraz jej koleżaneczki wyszły z sali. – To musiała być dla niej pracowita noc – nie musiałam pytać o kogo chodzi, gdyż wystarczyło, że chłopak włączył aparat, pokazując mi zdjęcia, które się na nim znajdowały.

      Moim oczom ukazała się ogromna ilość zdjęć z urodzin Louis’a. Widnieli na nich wszyscy zaproszeni goście, jednak większość z nich skupionych było wokół mnie oraz jubilata. Jennifer robiła nam zdjęcia nawet w trakcie tańca, podczas którego zostałam obmacana na wszystkie możliwe sposoby przez Tomlinsona! Zdjęć z sypialni chłopaka również było wiele. Wychodziło więc na to, że miałam rację, iż to właśnie Frankie była ich twórczynią. Nigdy wcześniej jednak nie pomyślałabym, że mogłaby ona współpracować z moim dawnym przyjacielem Matt’em, na którego stronie internetowej te zdjęcia się pojawiły. Szczególnie, że nie widziałam, aby ta dwójka kiedykolwiek ze sobą rozmawiała.

 - Skąd wiedziałeś, że to ona? – zapytałam Louis’a.

 - Znam ją od wielu lat i wierz mi, że wiem do czego ta dziewczyna jest zdolna – oznajmił z lekkim grymasem na twarzy. – Wydaje mi się, że ktoś musiał dosypać coś do moich drinków, jeśli wiesz co mam na myśli – pokręcił z niedowierzaniem głową. – Naprawdę nie mogę uwierzyć, że mam w rodzinie kogoś tak bezdusznego – prychnął pod nosem. – Oczywiście nie zrozum mnie źle. Jesteś atrakcyjną dziewczyną, ale nigdy w życiu nie dobierałbym się do dziewczyny swojego przyjaciela, choćby nie wiem jak bardzo mi się podobała i jak bardzo byłbym zalany – uśmiechnął się do mnie, wywołując tym samym również na mojej twarzy uśmiech. – Poza tym przecież mam dziewczynę… - po tych słowach jego głos się załamał.

      Chciałam zapytać chłopaka, czy z Eleanor jest wszystko w porządku, jednak przerwał mi w tym głos dyrektora, który dochodził z drugiego końca sali:

 - Panno Price! – zawołał, a ja natychmiast przeniosłam swój wzrok na mężczyznę. – Jakby pani nie wiedziała, czwarta lekcja zaczęła się już pół godziny temu – tymi słowami zachęcił mnie, abym udała się do klasy na lekcję.

      Poprosiłam dyrektora, aby zaczekał na mnie na korytarzu, gdyż miałam do niego małą prośbę, a następnie pożegnałam się z chłopakami, pozwalając sobie tym razem na wymianę uścisków.

 - Jeszcze raz za wszystko dziękuję, chociaż szczerze wątpię, aby ta cała afera ucichła i nie miałabym zostać przez nią zawieszona – westchnęłam cicho. – Hej, Lou! – zawołałam do szatyna. – Mam nadzieję, że nie pokażesz tych zdjęć Zayn’owi – miałam wrażenie, że moja twarz momentalnie pobladła.

      Chłopak, w ramach odpowiedzi, wyciągnął z kieszeni aparat, po czym usunął przy mnie każde zdjęcie, na którym widniała nasza dwójka.

 - Nawet nie wiesz jak ogromnie jestem ci za wszystko wdzięczna – ponownie go uściskałam, powstrzymując łzy, napływające do moich oczu.

 - To nie fair! – oburzył się Niall. – Każdy z nas powinien od ciebie otrzymać taką samą liczbę uścisków. Ja się tak nie bawię! – zakładając ręce na ramionach, udał smutnego.

      Komentarz blondyna rozbawił mnie i jednocześnie wybił z głowy możliwość wzruszenia się. Zdecydowałam się jeszcze raz pożegnać z każdym z chłopaków.

 - Pamiętaj, że jesteś u nas mile widziana – rzekł Niall, prawie przyduszając mnie swoim uściskiem. – Zawsze – uśmiechnął się do mnie przyjaźnie.

 - Niezależnie od tego, jak wyglądają obecnie twoje relacje z Zayn’em, możesz do nas wpaść i próbować je naprawić – dodał Liam. – Jesteśmy pewni, że ucieszyłby się z twojej wizyty – wypuścił mnie ze swojego uścisku, posyłając ciepły uśmiech.

      Przytulając jeszcze na pożegnanie Harry’ego, który wydawał się być dzisiaj rozkojarzony, w końcu ruszyłam w kierunku korytarza, na którym czekał na mnie dyrektor. Wątpiłam w to, że przystanie na moją prośbę, ale nie szkodziło mi zaryzykować.

 - Mogłabym zwolnić się z pozostałych lekcji? – zapytałam nieśmiało, gdy już znalazłam się przy boku mężczyzny.

 - Rozumiem, że obecna sytuacja może cię przytłaczać, ale uczeń nie ma prawa samodzielnie zwalniać się z lekcji – odpowiedział krótko, po czym ruszył w kierunku swojego gabinetu.

 - Czy nigdy nie odniósł pan wrażenia, że cały świat przeciwstawił się przeciwko panu? – na moje słowa, mężczyzna zatrzymał się w połowie drogi, słuchając mnie uważnie. – Niech pan sobie wyobrazi, że nagle traci pan swoją drugą połówkę, pańscy przyjaciele się od pana odwracają, a w szkole chcą pana zawiesić. Jakby tego było mało, po osiemnastu latach swojego istnienia, dowiaduje się pan, że posiada siostrę bliźniaczkę, o której nigdy wcześniej nie miał pan żadnego pojęcia – nie potrafiłam powiedzieć niczego więcej, gdyż w tym momencie mój głos się załamał.

      Dyrektor stał jeszcze dłuższą chwilę w miejscu, w którym się zatrzymał, jakby analizując każde, wypowiedziane przeze mnie, słowo.

 - Tylko nie chwal się nikomu, że cię zwolniłem – rzekł w końcu, zerkając moją stronę, a następnie kontynuował swoją wędrówkę do gabinetu.

      Nie spodziewałam się, że odniosę sukces, dlatego zdanie, które wypowiedział dyrektor, dotarło do mnie dopiero po jakimś czasie. Chciałam mu podziękować, jednak gdy tylko otworzyłam usta, chcąc cokolwiek powiedzieć, zorientowałam się, że mężczyzny na korytarzu już nie było.

      Po wyjściu ze szkolnego budynku, nie udałam się do domu, chociaż wiedziałam, że moich rodziców i tak w nim nie zastanę. Moje nogi same zaprowadziły mnie w zupełnie inne, zaciszne miejsce – nad jezioro, z którym związane były nasze wspólne wspomnienia, moje oraz Zayn’a.

      Nie wiedziałam, dlaczego to właśnie tam chciałam się udać. Nie byłam przecież typem człowieka skłonnego do jakichkolwiek refleksji.  Może to nie one były tego powodem. Bardziej spodziewałam się, że to właśnie w tym miejscu zastanę mojego, jeszcze niedawnego, chłopaka. Miałam nadzieję, że wyjaśnimy sobie pewne sprawy i wszystko wróci do normy. Niestety, myliłam się.

      Nad jeziorem nie było żadnej żywej duszy. Nie powinno mnie to w sumie dziwić, gdyż w zimie nikt normalny się tam nie udawał. Poza tym ludzie byli zajęci codziennymi obowiązkami, od których nie tak łatwo było im się oderwać.

      Usiadłam w końcu na brzegu, czekając. Nie interesowała mnie pora roku, ani fakt, że mój tyłek mógł całkowicie zamarznąć, gdyż miał styczność ze śniegiem. Wciąż tliła się we mnie iskierka nadziei, że Zayn naprawdę pojawi się przy moim boku, prosząc, abym do niego wróciła. Minuty mijały, a ten malutki płomyk coraz bardziej dogasał. Musiałam być naprawdę naiwna, spodziewając się, że zastanę w tym miejscu bruneta. Chłopak przecież dawał mi wyraźne sygnały, że nie ma ochoty się ze mną kontaktować. Nawet, jeśli pojawiłby się w tym miejscu, zapewne zawróciłby z powrotem, udając, że mnie tutaj nie widział.

 - Już dawno wykorzystałaś swoją szansę, Ash – rozejrzałam się dookoła, chcąc odnaleźć wzrokiem osobę, z ust której padły te słowa. Dopiero  po chwili zorientowałam się, że ja sama je wypowiedziałam.

      W domu znalazłam się godzinę później. W trakcie drogi do niego zastanawiałam się, czy pojawienie się u chłopaków w domu, rzeczywiście byłoby dobrym pomysłem. Owszem, zapraszali mnie do siebie, ale nie chciałam im się narzucać, a w szczególności Zayn’owi. Zresztą skąd oni mieli pojęcie, że chłopak chciał mnie zobaczyć, skoro w ciągu ostatnich kilku dni wymienili z nim zaledwie kilka zdań?

      Nie minęło pięć minut od mojego powrotu do domu, a do moich uszu dobiegł dźwięk dzwonka, który poinformował mnie o przybyciu gościa, którym okazała się być moja przyjaciółka, Rose. Kiedy tylko otworzyła drzwi, natychmiast rzuciła się w moje ramiona, mocno mnie ściskając. Z tego co pamiętałam, nasze ostatnie spotkanie nie należało do przyjemnych, dlatego odrobinę zadziwił mnie jej gest.

 - Tak bardzo cię przepraszam – wyszeptała w końcu, nie wypuszczając mnie z uścisku. – Jesteś moją przyjaciółką, nie powinnam była cię tak potraktować.

      Miałam się jej zapytać, czy to dzięki pojawieniu się chłopaków w szkole zmieniła swoje nastawienie do mnie, ale natychmiast sobie przypomniałam, że od ponad tygodnia do niej nie chodziła.

 - Mogę wejść do środka? – zapytała po wypuszczeniu mnie z uścisku.

      Pokiwałam twierdząco głową, zapraszając tym samym przyjaciółkę do salonu. Dopiero, gdy blade światło, wpadające do niego przez okno, oświetliło jej twarz, zauważyłam, że ta dziewczyna, w przeciągu tygodnia, strasznie się zmieniła. Jej jasna cera, która zawsze miała taki odcień, była bledsza niż dotychczas. Pod oczyma widniały worki, zaś w samych jej oczach można było dostrzec jedynie smutek oraz ból. Chociaż Rose uśmiechała się delikatnie w moją stronę, wiedziałam, że ten wyczyn musiał ją naprawdę sporo kosztować.

 - Jesteś chora? – zapytałam głupio, ale prawda była taka, że w chwili obecnej moja przyjaciółka nie wyglądała na w pełni zdrową osobę.

      Uśmiech z jej twarzy natychmiast zniknął, a jej wzrok powędrował w kierunku najbliższej kanapy, na której postanowiła usiąść. Uważnie śledziłam każdy ruch dziewczyny, czekając na jakąkolwiek odpowiedź, która tak szybko nie nadeszła. Zamiast tego, przyjaciółka splotła swoje obie dłonie, mocno je zaciskając. Zaczęła nad czymś rozmyślać, wpatrując się naprzeciwko w jakiś punkt. Po chwili jednak spuściła swoją głowę. Z jej ust dobiegło ciche jęknięcie, a następnie Rose zaniosła się szlochem.

 - Rose, co się dzieje? – podbiegłam prędko do przyjaciółki, usadawiając się obok niej na kanapie. Widok jej, w tak okropnym nastroju, sprawiał mi ogromny ból.

 - Jakby moi rodzice cię pytali, powiedz im, że po prostu źle się czuję – usłyszałam jej, kompletnie pozbawiony emocji, głos. – Pewnie złapał mnie jakiś wirus. Tak, to na pewno jest wirus. Wyjdę z tego – powtarzała w kółko, jakby chcąc przekonać do tych słów samą siebie.

 - Ale twoi rodzice wiedzą, że nie chodzisz do szkoły, tak? – zapytałam, kładąc swoją dłoń na plecach przyjaciółki, która ciągle nie odrywała wzroku od wyznaczonego przez siebie punktu.

 - Tak, nawet byli ze mną u lekarza – wyszeptała.

 - Więc skoro pojawiłaś się u mnie, oznacza to, że już czujesz się lepiej, prawda?

      Po wypowiedzeniu tego zdania, nastała cisza. Po kilkunastu sekundach Rose w końcu zdecydowała się na mnie spojrzeć. W jej spojrzeniu nie dostrzegłam żadnych pozytywnych emocji. Oprócz smutku i bólu, który już wcześniej w nich widniał, ujrzałam również rozczarowanie. Oznaczało to tylko jedno – ktoś ją zranił. Jedyną osobą, którą o to podejrzewałam, był Matt. W ostateczności brałam również pod uwagę Jennifer, chociaż ta dziewczyna zazwyczaj tylko mnie lubiła dogryzać.

 - Kto ci to zrobił? – zapytałam, kładąc dłonie na jej bladych policzkach i wycierając łzy, które nie mogły przestać po nich spływać.

 - Harry – odpowiedziała krótko, chowając twarz w dłoniach.

      Do moich uszu dotarła kolejna fala szlochów. Przybliżyłam się do przyjaciółki, otaczając ją ramieniem, a następnie przytulając do siebie. Szczerze powiedziawszy, nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. Do tej pory Rose przecież świetnie dogadywała się z tym chłopakiem i w niektórych momentach wydawało mi się nawet, że ta dwójka miała się ku sobie. Biorąc jednak pod uwagę obecny stan mojej przyjaciółki oraz przypominając sobie, rozkojarzoną dzisiaj, twarz Harry’ego, byłam niemal pewna, że pomiędzy nimi musiało dojść do poważnej kłótni. Bałam się jednak ją o cokolwiek zapytać, gdyż nie chciałam jeszcze bardziej swoimi pytaniami jej dołować. Dlatego ucieszyłam się, gdy przyjaciółka pierwsza się odezwała:

 - Zapewne teraz zastanawiasz się, jak to możliwe, że Harry doprowadził mnie do takiego stanu, skoro na urodzinach Louis’a wyglądaliśmy niczym zakochana para – miała rację, gdyż chwilę wcześniej do mojej głowy zawitał obraz tej pary, tańczącej ze sobą. – Nawet przez chwilę poczułam się, jakbyśmy nią naprawdę byli, bo przecież chłopak sam mnie pocałował. To stało się nie tylko jeden raz – przez moment jej głos się załamał, jednak szybko kontynuowała. – Myślałam, że naprawdę coś do mnie czuje, bo przecież nie obdarowuje się pocałunkami zwykłej osoby, co nie? – spojrzała na mnie pytająco, na co pokiwałam twierdząco głową. – Zapytałam się go po jakimś czasie, co o nas sądzi. Chyba nie do końca wiedział o co mi chodzi, więc postanowiłam zapytać go wprost, czy od tego momentu jesteśmy parą. Uśmiechnął się wtedy cwaniacko pod nosem i powiedział, że dla niego to były tylko przyjacielskie pocałunki – prychnęła pod nosem, jakby ciągle nie dowierzając w słowa chłopaka. – Zdenerwowałam się, mówiąc, że dla mnie były one czymś więcej. Wtedy starał się mnie uspokoić. Powiedział, że powinnam czuć się wyróżniona, bo niemal każda dziewczyna chciałaby być na moim miejscu i go pocałować…

      Co za palant, pomyślałam, ale nie chciałam wypowiedzieć tego na głos, żeby nie urazić przyjaciółki.

 - Co wydarzyło się potem? – zachęciłam Rose do dalszego opowiadania.

 - Jak to co? – zdziwiła się. – Przywaliłam mu porządnego liścia i natychmiast wyszłam z imprezy, kierując się do swojego domu – odpowiedziała. – Ten idiota nawet za mną nie wyszedł, rozumiesz?! – podniosła ton swojego głosu, po czym spojrzała na mnie. – Nawet nie wiesz, jaką mam ochotę powiedzieć mu wszystko, co o nim myślę – syknęła przez zęby. – Przymierzałam się do tego, aby do niego zadzwonić, jednak za każdym razem w ostatniej chwili uświadamiam sobie, że za bardzo mi na nim zależy i nie chcę go zranić.

 - Przecież on zranił ciebie – wyszeptałam cicho, nie będąc do końca pewna, czy Rose mnie usłyszała. – To dlatego nie pojechałaś z nami na lotnisko, aby pożegnać się z Julią – teraz wszystko stawało się jasne.

 - Tak. Ogromnie za to przepraszam – westchnęła cicho. – Za wszystko przepraszam. Nie chciałam na ciebie nawrzeszczeć. Nawet nie wiem, czy w dniu, w którym ostatni raz się u ciebie pojawiłam, do końca byłam sobą – oznajmiła smutno.

 - Kiedy ostatnio z nim rozmawiałaś? – zapytałam.

 - Chwilę przed tym, zanim do ciebie wpadłam i nawrzeszczałam – odpowiedziała. – Właściwie, to rozmową nie można nazwać, bo prawie skakaliśmy sobie do gardeł… - posmutniała. – Gdzie się wybierasz? – spojrzała na mnie pytającym wzrokiem, gdyż właśnie wstałam z kanapy, udając się do przedpokoju.

      Kiedy ktoś ranił moich bliskich, musiałam jakoś interweniować, dlatego wpadłam na świetny pomysł, aby w końcu pojawić się w domu, w którym obecnie przebywali chłopcy – u dziadków Louis’a.

 - Porozmawiać z Harry’m – oznajmiłam, zakładając buty oraz płaszcz. – Nie mogę patrzeć na to, jak moja przyjaciółka cierpi.

 - Nie musisz… - po chwili znalazła się wraz ze mną w przedpokoju.

 - I tak miałam w planach dzisiaj się do nich udać – wzruszyłam ramionami, a następnie obie wyszłyśmy z domu.

      Domek dziadków Louis’a znajdował się na obrzeżach Doncaster, dlatego postanowiłam wybrać się do niego autobusem, aby zyskać na czasie. Przystanek znajdował się kilka minut ode mnie, więc Rose zdecydowała się mnie na niego podprowadzić. Zanim przyjechał autobus, przyjaciółka zdążyła mnie wyściskać kilkadziesiąt razy i po raz setny przeprosić za swoje wcześniejsze zachowanie. Myślałam nad tym, aby poinformować ją o mojej rozłące z Zayn’em oraz pojawieniu się w moim życiu siostry bliźniaczki, ale doszłam do wniosku, że porozmawiamy o tym innego dnia, gdyż w chwili obecnej nie miałyśmy na to czasu. W trakcie kilkuminutowego wyczekiwania na autobus z pewnością nie zdążyłabym Rose wszystkiego opowiedzieć.

      Chociaż przystanek autobusowy znajdował się niemal pod domem chłopaków, minęło trochę czasu zanim odważyłam się podejść do drzwi, a następnie do nich zadzwonić. Nie obawiałam się starcia z Harry’m, a kolejnego odrzucenia ze strony Zayn’a. Chociaż pojawiłam się tutaj głównie w celu rozmowy z Loczkiem, wiedziałam, że przyjaciele z jego zespołu zrobią wszystko, aby tylko doszło do mojego spotkania z brunetem.

 - Jednak się pojawiłaś – rzekł Lou, uśmiechając się promiennie, gdy tylko ujrzał mnie w drzwiach. – Niestety Zayn’a nie ma. Liam’owi udało się go w końcu wyciągnąć na miasto. Nie mam pojęcia, jak ten chłopak przekonał go do wyjścia z domu – zaśmiał się.

 - Właściwie, to nie tylko do niego przyszłam – odwzajemniłam uśmiech. – Chciałabym pogadać z Harry’m – skrzywiłam się odrobinę.

 - Nabroił? – zapytał, na co tylko wzruszyłam ramionami. – Jest na górze. Wchodź, zaprowadzę cię do niego – wpuścił mnie do domu, pomagając mi zdjąć płaszcz.

      Cholera! Ten chłopak naprawdę potrafił się zachowywać jak prawdziwy dżentelmen.

      Kiedy tylko zdjęłam z siebie płaszcz oraz buty, Louis, tak jak obiecał, zaprowadził mnie do pokoju swojego przyjaciela. Przechodząc przez salon, ujrzałam Niall’a, siedzącego na kanapie, który objadał się kanapkami i oglądał w telewizji mecz piłki nożnej. Na mój widok uśmiechnął się do mnie szeroko (wyglądając przy tym jak chomik), po czym pomachał w moim kierunku.

 - Ostrzegam, że nasz zacny Harold przechodzi ostatnio ciężkie dni, dlatego w chwili obecnej, wraz z Niall’em i Liam’em, staramy się uporać z dwoma problemami – wiedziałam, że Lou miał dodatkowo na myśli Zayn’a . – Jest ciężko, ale czego się nie robi dla przyjaciół? – wzruszył ramionami, uśmiechając się niewinnie.

 - Skąd ja to znam – zaśmiałam się nerwowo, zatrzymując się z chłopakiem przed drzwiami, znajdującymi się na końcu korytarza.

 - Zapewne teraz leży na łóżku ze słuchawkami na uszach, bądź przegląda jakieś stare sportowe magazyny. W każdym bądź razie życzę ci powodzenia – położył swoją dłoń na mym ramieniu, posyłając mi delikatny uśmiech.

      Odniosłam wrażenie, jakbym właśnie zmierzała na wojnę, z której już nigdy nie miałam zamiaru wrócić.

      Kiedy Louis odszedł ode mnie kilka metrów, wzięłam szybki wdech, po czym nacisnęłam klamkę. Po chwili znalazłam się w pokoju Harry’ego, który był nieduży oraz dosyć skromnie urządzony. Po lewej stronie, przy ścianie, znajdowało się łóżko, na którym leżał chłopak. Tak, jak mówił jego przyjaciel, zaczytany był w magazynie, a na jego uszach widniały słuchawki. W dodatku leżał do mnie tyłem, więc nie zauważył mojego przybycia. Po prawej stronie widniały jasne meble, które ładnie komponowały się z ciemnofioletowymi ścianami.

      Dopiero, gdy znalazłam się przy łóżku chłopaka, Loczek dostrzegł moją obecność. Zerwał się z łóżka, niczym oparzony, odkładając na bok magazyn oraz słuchawki. Wyglądał na odrobinę zdenerwowanego.

 - Zayn’a nie ma… - zaczął.

 - Tak, wiem. Liam’owi udało się go wyciągnąć na miasto – powtórzyłam wcześniejsze słowa Louis’a. – Przyszłam do ciebie – uśmiechnęłam się delikatnie.

      Chłopak westchnął, siląc się na uśmiech, a następnie poklepał miejsce obok siebie.

 - Mógłbyś nie zwodzić mojej przyjaciółki? – zapytałam, przechodząc od razu do rzeczy, po czym usiadłam obok chłopaka.

 - Nikogo nie zwodzę – odpowiedział szybko, bawiąc się swoimi palcami.

 - To dlaczego ją całowałeś? – prychnęłam cicho pod nosem. – Rose jest strasznie wrażliwą osobą i nie cierpi, kiedy ktoś z nią pogrywa. Jeśli tobie zależy tylko i wyłącznie na przyjaźni z nią, proszę cię, nie baw się jej uczuciami – spojrzałam na Harry’ego, którego to wzrok utkwiony był w podłodze.

 - Musiałem odreagować – oznajmił ze spokojem, wstając z łóżka i podchodząc do okna.

      Natychmiast ruszyłam w jego ślady. Nie chciałam, aby nasza obecna rozmowa uszła chłopakowi płazem. Musiałam mu przemówić do rozsądku. Wystarczało, iż moje życie legło w gruzach. Nie chciałam więc, aby to samo stało się z życiem mojej przyjaciółki. Zresztą Rose była naprawdę wspaniałą osobę i należała jej się, chociaż odrobina, zrozumienia oraz prawdziwa miłość.

 - Odreagować? – zaśmiałam się ironicznie. – Tylko dlaczego postanowiłeś to zrobić akurat na Rose? – zapytałam. – Przecież widać, że obydwoje darzycie się ogromną sympatią. No, bynajmniej tak było – poprawiłam się. – Dlaczego musiałeś to spieprzyć? Chyba brakuje ci kłopotów w twoim idealnym życiu – syknęłam cicho.

      Byłam niemalże pewna, iż Harry zechce wyładować swoje wszelkie emocje, rzucając się na mnie i krzycząc, ale ten jedynie zacisnął dłonie w pięści, wpatrując się pustym wzrokiem w okno.

 - Chciałem się upewnić, czy to właśnie do niej czuję coś więcej – rzekł, nerwowo przygryzając wargę.

 - I może jeszcze zmusić się do pokochania jej? – wbiłam wzrok w jego zielone tęczówki, które ciągle wpatrzone były w widok za oknem. Jego oczy były niczym otwarta księga, z której potrafiłam odczytać każde słowo – Kochasz kogoś innego, prawda? – zapytałam.

      Nie odpowiedział. Zamiast tego, spuścił swój wzrok, zerkając tym razem na swoje palce, którymi stukał o parapet.

 - Rozmawiałeś chociaż z tą osobą? – zadałam kolejne pytanie.

 - To nie jest takie proste, jak ci się wydaje – westchnął cicho, po czym szybko otarł swoim palcem łzę, która właśnie spłynęła po jego policzku.

      Płakał. Harry Styles, jeden z najbardziej ciachowych facetów w całej Anglii i zarazem członek najsławniejszego zespołu w tym kraju, naprawdę płakał. Do tej pory myślałam, że żaden chłopak nie był do tego zdolny. Jak jednak było widać, wszystko się mogło zdarzyć.

 - Porozmawiaj z nią – przerwałam chwilę ciszy, która wokół nas zapanowała, ponownie przenosząc wzrok na chłopaka.

      Znowu się nie odezwał. Ciągle stukał palcami o parapet, jakby czynność ta w pewien sposób go uspokajała. Mnie zaś zaczęła odrobinę irytować.

 - Harry – ponownie się odezwałam. – Proszę cię, spójrz na mnie – po moich słowach stukanie ustało, zaś chwilę później nasze spojrzenia się spotkały. Nie mogłam znieść jego smutnego wzroku, dlatego odezwałam się szybko – Obiecaj mi, że porozmawiasz z Rose. Nie mam pojęcia, jak bardzo zmieniłeś do niej swoje nastawienie, ale wiedz, że ciągle jej na tobie zależy.

      Pragnęłam tylko tego, aby chłopak przystał na moją propozycję, ale nie doczekałam się takiej reakcji z jego strony. Po wypowiedzeniu moich słów, Harry natychmiast odwrócił swój wzrok, ponownie spoglądając w okno. Dochodząc do wniosku, że nic więcej w tej sprawie nie zdziałam, odwróciłam się plecami do chłopaka, ruszając kolejno do wyjścia z jego pokoju.

 - Ashley – odezwał się Harry, kiedy otwierałam drzwi. – Nie mów jej o tym – doskonale wiedziałam, że chodziło mu o tą tajemniczą dziewczynę, w której się podkochiwał.

 - To moja najlepsza przyjaciółka, Harry – oznajmiłam, nie odwracając się w jego stronę. – Zawsze mówię jej prawdę – dodałam, po czym wyszłam z pokoju.

      W drodze do salonu, który znajdował się na dole, rozmyślałam nad tym, co tak naprawdę powiem Rose. Owszem, nigdy jej nie okłamywałam, jednak bałam się, że tym razem prawda będzie ją mogła zaboleć. Nie chciałam tej dziewczynie zadawać kolejnych ran, tym bardziej, że nie zagoiły się jeszcze jej obecne. Wiedząc, że nie będę w stanie niczego teraz wymyślić, przyspieszyłam kroku, chcąc jak najprędzej znaleźć się w domu, gdzie na spokojnie mogłam obmyślić przebieg mojej rozmowy z przyjaciółką. Spotkanie z Zayn’em musiałam przenieść na inny termin, gdyż w chwili obecnej najważniejsze było dla mnie dobro Rose. Nie chciałam, aby cierpiała przez jednego głupiego chłopaka. Wybacz, Harry, ale nie zachowałeś się zbyt mądrze.

      Kiedy tylko znalazłam się na schodach, usłyszałam kroki, które uświadomiły mi, że ktoś właśnie zmierzał na górę. Z salonu zaś, do moich uszu, dochodziły rozmowy oraz śmiechy, zebranych w nim, chłopaków. Wśród nich rozpoznałam głos Liam’a. Oznaczało to, że wraz z Zayn’em musiał już wrócić z miasta. Gdy moim oczom ukazała się twarz bruneta, moje domysły okazały się być zgodne z prawdą. Chłopak spojrzał na mnie z lekkim zmieszaniem, najwyraźniej kompletnie się mnie tutaj nie spodziewając. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, a ja nie dostrzegłam w oczach Zayn’a żadnego cienia emocji, zupełnie tak, jakby z tego chłopaka całkowicie ulotniło się życie, poczułam, jak ugięły się pode mną kolana. Momentalnie, po mym całym ciele przeszedł zimny dreszcz, zaś mój oddech stał się bardzo płytki. Chciałam odezwać się jako pierwsza, jednak, gdy otworzyłam usta, wydobył się z nich jedynie cichy jęk. W następnej chwili dostrzegłam, że wszelkie obrazy zaczęły się przed mymi oczyma zamazywać, aż w końcu mogłam ujrzeć tylko ciemność. Zemdlałam.

___________________________

Ogólnie nie lubię się przechwalać, ale tym razem zrobię wyjątek. Chciałabym pokazać Wam dwa, przecudowne zwiastuny mojego bloga, które wykonała dla mnie Monia (@peedokitty na Twitterze)! ^_^ Dziewczyna zrobiła je całkowicie bezinteresownie, gdyż wcale ją o nie nie prosiłam. 

Zwiastun nr. 1: http://www.youtube.com/watch?v=NBlkFrdBwgE&list=FLAApSuJFpFArMPeI

Zwiastun nr. 2: http://www.youtube.com/watch?v=UiIUGYeVtg8

Po raz setny dziękuję Ci za tak cudowną niespodziankę! Nigdy nie spodziewałabym się nawet, że komuś będzie się chciało dla mnie coś takiego robić. : ) Jesteś cudowna! ♥

Co do rozdziału, to, tak jak niektórym obiecywałam, pojawił się Zayn! ;D

Mam nadzieję, że trzynastka Wam się podoba, chociaż niezbyt sprzyja ona naszej głównej bohaterce. ; )

Dziękuję wszystkim za liczne odwiedziny i komentarze, z których każdy mobilizuje mnie do dalszego pisania. Pozdrawiam i czekam na Wasze opinie na temat dzisiejszego rozdziału! ♥

Jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach, piszcie w komentarzach, podając w nich swoje Twittery! Mogę Was również informować na GG, tylko do mnie napiszcie – 1072379.

Follujcie mnie również na Twitterze - @AgnesSesso! :D

Jeżeli macie do mnie jakiekolwiek pytania, śmiało możecie je zadawać na moim Formspringu - http://www.formspring.me/Louisscarrot ; )